НИКТО НЕ ЗАБЫТ, НИЧТО НЕ ЗАБЫТО!

Каждый год наша страна отмечает очередную мирную весну, но время, фронтовые раны и болезни неумолимы. Из каждых 100 победителей в живых осталось сегодня лишь двое. И эта печальная статистика заставляет нас, всех тех, кто родился после победы, с особым почетом, заботой и вниманием относиться к каждому ветерану Великой Отечественной войны. Каждый год в эти дни объявляется минута молчания, трижды звучат залпы военного салюта, и все мы в эту минуту думаем о своем, а по сути — об одном и том же: мысленно вспоминаем своих дедов и прадедов, которые на полях сражений отдали жизни ради победы, ради нашей жизни и нашего будущего.

Память о предках — не только исторических, но и непосредственных представителях наших семей — составляет главное богатство нашей души. Ведь для того, чтобы мы сейчас жили и были такими, какие мы есть, многие поколения людей создавали наше общество, делали жизнь такой, какой увидели ее мы. Да и в нас самих — прямое продолжение нравственных, культурных, исторических ценностей дедов и прадедов.

Значимая акция, посвященная Дню Великой Победы, проходит в эти дни в нашей Академии. Наши курсанты охотно рассказывают о своих близких и родных, участвовавших в Великой отечественной войне. В предпраздничные дни эти воспоминания особенно дороги и ценны.

Курсант 2 курса ФОО 201 учебной группы Абенов Мирхан делится с нами рассказом о своем прадедушке ветеране Жалмагамбетове Отеше.

Участник Великой Отечественной войны ОтешЖалмагамбетов живет в городе Актобе. Несмотря на свой 95-летний возраст, Отеш-ага бодр и активен, участвует в предпраздничных мероприятиях, общается с молодежью.

Призванный в армию в августе 1942-го ОтешЖалмагамбет вместе с группой новобранцев попал на курсы телеграфистов, по окончании которых их перебросят на 1-й Украинский фронт в 930-й отдельный батальон связи. Он дис­лоцировался в тот момент в самом пекле боев под Курском. Битва на Курской дуге до сих пор перед глазами как страшный сон: и в воздухе, и на земле тогда развернулись ожесточенные схватки. Взрывы снарядов, столкновения танковых армад, бомбежки, словом, все было в огне. Но как фашисты ни пытались взять реванш на этих позициях после сокрушительного поражения под Сталинградом, бросив в атаку самые лучшие, отборные силы, в том числе новые танки «тигр», «фердинанд», сломить советские войска им не удалось. Наоборот, стали отступать.
– Чудом остался жив в этом пек­ле, – вспоминает ветеран. – Первый салют Победы будет произведен пос­ле этого с освобождением города Белгорода. Наши бойцы проявили на полях брани настоящий героизм.

Затем Отеш Жалмагамбет участвовал в боях на территории Украины под Кировоградом. Батальон, в котором он служил, был задействован в Херсон-Шевченковской операции. Форсировал Днепр. Уцелел тоже чудом, видно, в рубашке родился. Еще до начала атаки связь нужно было наладить по ту сторону Днепра, где залегли немцы. Под прикрытием ночи и завесой дымовых шашек ему с одним из армейцев удалось-таки переплыть на лодке на правый берег реки и закрепиться. Стояла осень 1943-го. За успешное выполнение этого задания командование наградило бойца медалью «За отвагу». И это не единственный эпизод из боевой жизни солдата.
Не раз находясь на грани жизни и смерти, в апреле 1944-го его батальон будет участвовать еще в одной ожесточенной военной операции против фашистской нечисти в Молдавии – «Яссы-Кишиневской». Потом Румыния, Польша, Сандамировская операция. Освобождал концлагерь Майданек. До сих пор перед глазами Отеша-ага изможденные, голодные люди, которых спасли от неминуемой смерти: до прихода советских войск фашисты спешно готовились усыпить их в газовых камерах, а затем сжечь в крематории. Среди них были и дети…

Зимой 1944-го ступили на землю Чехословакии, а там и до фашистского логова было уже недалеко. К весне 1945 года форсировали Одер и вышли на второй по величине в Германии город Дрезден. Недалеко от него, у реки Эльбы в местности Торгау, Отеш Жалмагамбет стал непосредственным участником встречи советских подразделений с воинскими формированиями союз­ников во Второй мировой войне – англичанами и американцами. Здесь и встретил дедушка Победу.

Правда, приказа о возвращении домой ему придется ждать после этого еще пару лет на чужбине. Его часть будет переброшена вновь на Украину – в Закарпатский военный округ, где голову подняла банда Степана Бандеры. Это была совсем другая война. Связь налаживал с группами воинских подразделений, которые выслеживали бандформирования в лесу, в горах. И так до самой весны 1947-го.
Демобилизовавшись, вернулся в родные края. В совхозе «Оркаш» устроился работать учетчиком. Позже в Актобе прошел курсы бухгалтеров при учебном комбинате и по этой специальности трудился в ряде колхозов и совхозов. На заслуженный отдых вышел в 1984 году, будучи работником отдела кадров в совхозе «Эмба». 56 лет вместе прожил с супругой Инзипией, которая работала в селе библиотекарем. Вырастили шестерых детей. Сегодня у Отеша-ага 17 внуков и 36 правнуков.

Я горжусь своим прадедушкой. Для меня – являться внуком такого человека – огромная честь, — делится наш курсант.

Искренне поздравляем уважаемого ветерана Отеш-ага с Днем Великой Победы и желаем ему крепкого здоровья и долголетия!

Курсант 2 курса

рядовой полиции Абенов Мирхан

Старший преподаватель кафедры УПиК

подполковник полиции Бухметова Жанар

Біздің Академияда Ұлы Отан Соғысының арналған маңызды акция өткізілуде. Курсанттарымыз Ұлы Отан Соғысына қатысқан жақындары мен туысқандары туралы көңілді және қызықты әңгімелесуде. Үлкен мереке қарсаңында осындай естеліктердің бағасы шексіз!

Күндізгі оқыту факультетінің 2 курс 201 оқу тобының курсанты Абенов Мирхан өз атасы Жалмағамбетов Өтеш туралы айтып өтті. Ұлы Отан Соғысының ардагері Өтеш Жалмағамбетов қазіргі уақытта әдеттегі қазақтардың салт дәстүрі бойынша кіші баласы Талғаттың қолында.  95 жасына қарамастан Өтеш аға балрық мерекелік іс-шараларға белсенді ат салысады.

1942 жылдың тамызында Өтеш Жалмағамбетовты әскерге шақырылып, топпен бірге телеграфистер курсын бітіріп, бірінші Украиналық фронтқа, яғни 930-шы жеке батальонына шашыратып жібереді. Сонымен қатар, бәріне танымал Курск соғысына оларды дайындайды. Курсктағы соғыс әлі күнге шейін көз алдында қорқынышты түс секілді көрінеді, снарядтардың жарылысы, армад танктерімен қақтығысы, қысқасы барлығы өртеніп қызыл отта болды. Фашистер Сталинград шайқасынан кейінгі жеңілісінен неміс фашистері барынша ең күшті, күшті деген жаңа “тигр”, “фердинанд” танктерңн қолданды, бірақ Кеңес Одағы әскерлерін жеңе алмады. Керісінше, кері шегінді.

– Бір ғажаппен тірі қалғанын, — айтады ардагер. Бірінші жеңіс салюты Белгород қаласының босатылуымен аяқталды, біздің ардагерлер шайқас алаңында өз ерліктерін көрсетті.

Кейіннен Ө. Жалмағамбетов Украина аумағындағы Кировоград деген жердегі шайқасқа қатысты. Ол қызмет еткен батальон Херсон – Шевченко операциясын орындады, басты мақсат сонда Днепр өзені болды. Шабуыл жасамас бұрын Днепр жақтағы байланыстарын түзету керек болды, себебі сол жақты немістер қоныстанып алған еді. Түңгі уақытта түтіндіретін жаңғақ арқылы қайықпен оң жақ жағалауға өтуге мүмкіндік туды. 1943 жылы күз болды. Осы шайқасты ұйымдастырған үшін “Ерлік үшін” медаль берді. Өміріндегі әскери сынақтардың бірі еді.

Бірнеше рет өлім мен өмірдің арасында болды. 1944 жылдың сәуір айында Ө. Жалмағамбетов бастаған батальон Молдавиядағы “Яссы-Кишинев” операциясына қатысты. Кейіннен Румыния, Польшадағы “Сандамиров” операциясына қатысты. Сонымен қатар, «Майданек» атты  концлагерін жаудан босатты. Әлі күнге шейін азып кеткен, аш, ауру адамдар көз алдында. Егер осы батальон келмегенде фашистер газ камерасында тұншықтырып, одан кейін оларды крематорийде өртеп жіберейін деген. Олардың арасында сәбилерде болған…

1944 жылдың қысында Чехословакия жерінде фашистердің лагері болған. 1945 жылдың көктеміне қарай Германиядағы аумағы бойынша екінші үлкен қаласы Дрезденде болды. Оған жақын жерде Эльба өзенінің жағасындағы «Торгау» деген жерде Ө. Жалмағамбетов Кеңес Одағы әскерлері мен олардың одақтастары ағылшын-американ әскерлері арасындағы кездесуге қатысып, сол жерде жеңісті күтті.

Ендігі оның мақсаты үйіне қайту туралы бұйрықты күтуі болды. Ең алдымен оларды Украинадағы Закарпат әскери округіне жіберу керек болды, мұнда басқа соғыс болды, Бандераның бандасымен соғысты. Бұл шайқастар орманда, тауда болды, содан 1947 жылдың көктеміне дейін созылды.

Кейіннен туған жеріне қайта оралды. “Орқаш” савхозында есепші болып жұмысқа тұрды. Ақтөбеде өткен есепшілер курсын аяқтап, колхоз бен савхозда аянбай еңбек етті. Өзінің лайықты демалысына 1984 жылы шықты. 56 жыл өзінің әйелі Інзіпиямен бақытты ғұмыр кешті. Інзіпия ауылда кітапханашы болып қызмет етті. Екеуі бірігіп 6 бала өсірді. Бүгінгі күнде Өтеш атада 17 немере, 36 шөбересі бар.

Мен, өз атамды мақтан тұтам. Осындай ардагердің шөбересі болу — мен үшін үлкен құрмет, — біздің курсанттың айтуынша. Шын жүректен құрметті ардагері Жалмағамбет Өтеш-ағамызды Ұлы Жеңіс күнімен құттықтаймыз, қажымас қайрат, зор денсаулық, ұзақ ғұмыр тілейміз!

Академия КОФ 2 курс курсанты

 полиция қатарындағы Абенов Мирхан